Monday 1 January 2018
Saturday 30 December 2017
Striped red mullet or surmullet - Mullus surmuletus Linnaeus, 1758- Cyprus
The striped red mullet or surmullet (Mullus surmuletus) is a species of goatfish found in the Mediterranean Sea, eastern North Atlantic Ocean, and the Black Sea. They can be found in water as shallow as 5 metres (16 ft) or as deep as 409 metres (1,342 ft) depending upon the portion of their range that they are in. This species can reach a length of 40 centimetres (16 in) SL though most are only around 25 centimetres (9.8 in). The greatest recorded weight for this species is 1 kilogram (2.2 lb). This is a commercially important species and is also sought after as a game fish.Mullus barbatus and it are commonly called "red mullets" and often are not distinguished, though they can be told apart by the striped first dorsal fin of M. surmuletus.
Despite its English name, the striped red mullet, of the goatfish family Mullidae, is only very distantly related to the grey mullet and other species called "mullet", classified in a different family of the order Perciformes.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Striped_red_mullet
Underwater photos by Costas Constantinou
Το μπαρμπούνι (τρίγλη η μυστακοφόρος, παλαιότερα trigla barbatus, αναφέρεται ως Mullus surmuletus) είναι είδος ακανθοπτέρυγου ψαριού του γένους Τρίγλη (Trigla) της οικογενείας των τριγλιδών (Triglidae). Το μήκος του μπαρμπουνιού φθάνει τα 35 εκατοστά. Έχει χρώμα ερυθρωπό, βαθύτερο στη ράχη και ασημέρυθρο στην κοιλιά, καλύπτεται δε από πολλά μικρά λέπια ωοειδούς σχήματος. Τα στηθαία πτερύγια φέρουν τρεις άκανθες το καθένα, με τις οποίες το μπαρμπούνι ανασκάπτει την άμμο του βυθού για την αναζήτηση τροφής.
Το κεφάλι έχει κυβικό σχήμα και φέρει μεγάλο στόμα με μικρά πολυπληθή δόντια και στις δύο σιαγόνες, ενώ το ρύγχος είναι επιμηκυσμένο και στο άκρο φέρει τριχοειδείς άκανθες (οι οποίες λαϊκά αποκαλούνται "μουστάκια", απ' όπου και το όνομά του). Το σώμα είναι επίμηκες και καταλήγει σε τέσσερις επιμήκεις άκανθες.
Το μπαρμπούνι ζει σε πολλές θάλασσες των ευκράτων περιοχών του πλανήτη (και στις ελληνικές), κυρίως μέσα σε συμπλέγματα φυκών (φυκιάδες), ή σε αμμώδεις - ιλυώδεις βυθούς, όπου και αναζητά την τροφή του, την οποία αποτελούν διάφορα μικρά μαλάκια. Είναι περιζήτητο αλίευμα για τη τρυφερή και νόστιμη σάρκα του.
Παραλλαγή του μπαρμπουνιού είναι η κουτσομούρα (Mullus barbatus), η οποία διαφέρει από το μπαρμπούνι στο χρώμα (είναι περισσότερο ανοικτόχρωμη), στο σχήμα του ρύγχους (στο άκρο του είναι περισσότερο "κοφτό", απ' όπου και το όνομά της) και στο ότι δεν φέρει εμφανές "μουστάκι".
Στο γένος Τρίγλη περιλαμβάνονται, ανάμεσα σε άλλα, τα εξής είδη:
Τρίγλη η χελιδόνα (Trigla hirundo, κοινώς χελιδονόψαρο)
Τρίγλη η λύρα (Trigla lyra)
Τρίγλη η χρυσόπτερος (Trigla surweletus)
Αναφέρεται ως τρίγλη ή τρύγλη στην αρχαία Ελληνική γραμματεία. Εθεωρείτο βρώμικο ψάρι που κατά τον Αιλιανό έτρωγε ακόμα και νεκρούς ανθρώπους. Απαγορευόταν η βρώση τρίγλης στα ιερά της Ελευσίνας και της Ήρας στο Άργος, ενώ συνδεόταν μυθολογικά με την Εκάτη και την Άρτεμη. Επίσης απαγορευόταν η κατανάλωσή της (όπως και άλλων ειδών ψαριών) κατά τους Πυθαγόρειους
From https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9
Friday 29 December 2017
Thursday 28 December 2017
Etruscan pygmy shrew, White-toothed pygmy shrew or the Etruscan shrew - Suncus etruscus (Savi, 1822) - Νανομυγαλή - Cyprus
See also
Λίστα των θηλαστικών της Κύπρου - List of mammals of Cyprus
Το μικρότερο θηλαστικό σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ζυγίζει μόνο 1.8 γραμμάρια και το μήκος του φτάνει από 4 έως 5 πόντους. Είναι το μόνο θηλαστικό της Κύπρου που δεν κατάφερα να δω ποτέ ζωντανό. Πρόκειται για εντομοφάγο ζώο με κρυπτική συμπεριφορά και ελάχιστοι το έχουν δει ζωντανό στην Κύπρο
The Etruscan shrew (Suncus etruscus), also known as the Etruscan pygmy shrew or the white-toothed pygmy shrew is the smallest known mammal by mass, weighing only about 1.8 grams (0.063 oz) on average (The bumblebee bat is regarded as the smallest mammal by skull size and body length).
The Etruscan shrew has a body length of about 4 centimetres (1.6 in) excluding the tail. It is characterized by very rapid movements and a fast metabolism, eating about 1.5–2 times its own body weight per day. It feeds on various small vertebrates and invertebrates, mostly insects, and can hunt individuals of the same size as itself. These shrews prefer warm and damp climates and are widely distributed in the belt between 10° and 30°N latitude stretching from Europe and North Africa up to Malaysia. They are also found in the Maltese islands, situated in the middle of the Mediterranean sea. Although widespread and not threatened overall, they are generally uncommon and are endangered in some countries.The Etruscan shrew has a slender (not truncated) body, with a length between 3 and 5.2 cm (1.2 and 2.0 in) excluding the tail, which adds another 2.4 to 3.2 cm (0.94 to 1.26 in). The body mass varies between 1.3 g (0.046 oz) and 2.5 g (0.088 oz) and is usually about 1.8 g (0.063 oz). In comparison, the related Greater White-toothed Shrew can be twice as long and weighs four to five times more. The head is relatively large, with a long, mobile proboscis, and the hind limbs are relatively small. The ears are relatively large and protuberant. The Etruscan shrew has a very fast heart beating rate, up to 1511 beats/min (25 beats/s) and a relatively large heart muscle mass, 1.2% of body weight. The fur color on the back and sides is pale brown, but is light gray on the stomach. The fur becomes denser and thicker from fall through the winter. The shrew usually has 30 teeth, but the 4th upper intermediate tooth is very small (rudimentary), and is absent in some individuals. Near the mouth grow a dense array of short whiskers, which the shrew actively uses to search for prey, especially in the night. Dimorphism in body features between males and females is absent
Etruscan shrews live alone, except during mating periods. Their lifespan is estimated at typically around two years, but with a large uncertainty. They protect their territories by making chirping noises and signs of aggressiveness. They tend to groom themselves constantly when not eating, and are always moving when awake and not hiding. The hiding periods are short, and typically last less than half an hour. Clicking sounds are heard when these shrews are moving, which cease when they rest. The shrews are more active during the night when they make long trips; during the day, they stay near the nest or in a hiding place. They reach their maximum level of activity at dawn.
The movements of the Etruscan shrew are rapid, with a rate of about 780 min−1 (13 s−1). In cold seasons and during shortages of food, the shrews lower their body temperatures down to about 12 °C (54 °F) and enter a state of temporary hibernation to reduce energy consumption. Recovery from this state is accompanied by shivering with the frequency of about 3500 min−1 (58 s−1). This induces heating, with the rate up to 0.83 °C/min, which is among the highest values recorded in mammals; the heart rate increases exponentially with time from 100 to 800–1200 beats/min, and the respiratory rate rises linearly from 50 to 600–800 beats/min.
Etruscan shrews mate primarily from March to October, though they can be pregnant at any time of the year. Pairs usually form in the spring and may tolerate each other and their young for some time at the nest. The gestation period is 27–28 days, and they have 2–6 cubs per litter. Cubs are born naked and blind, weighing only 0.2 g (0.0071 oz). After their eyes open at 14 to 16 days old, they mature quickly. The mother usually moves the young when they are 9 to 10 days old and if disturbed leads them by caravanning them to a new location. The young Etruscan shrews are weaned at 20 days old. By three to four weeks of age, the young are independent and are soon sexually mature
The Etruscan shrew inhabits a belt extending between 10° and 40°N latitude across Eurasia. In Southern Europe, it has been found in Albania, Bosnia and Herzegovina, Bulgaria, Croatia, Cyprus, France, Macedonia, Malta, Montenegro, Greece, Italy, Portugal, Slovenia, Spain, and Turkey, with unconfirmed reports in Andorra, Gibraltar and Monaco; it has been introduced by humans to some European islands, such as Canary Islands.
The shrew also occurs in North Africa (Algeria, Egypt, Libya, Morocco, Tunisia) and around Arabian Peninsula (Bahrain, Israel, Jordan, Lebanon, Oman, Syria, and Yemen including Socotra). In Asia, it was observed in Afghanistan, Azerbaijan, Bhutan, China (Gengma County only), Burma, Georgia, India, Iran, Iraq, Kazakhstan, Laos, Malaysia (Malaysian part of Borneo island), Nepal, Pakistan, Philippines, Sri Lanka, Tajikistan, Thailand, Turkey, Turkmenistan and Vietnam. There are unconfirmed reports of the Etruscan shrew in West and East Africa (Guinea, Nigeria, Ethiopia) and in Armenia, Brunei, Indonesia, Kuwait and Uzbekistan.
Overall the species is widespread and not threatened, but its density is generally lower than of the other shrews living in the area. In some regions it is rare, especially in Azerbaijan, Georgia (included into the Red Book), Jordan and Kazakhstan (Red Book).
The Etruscan shrew favors warm and damp habitats covered with shrubs, which it uses to hide from predators. Areas where open terrain such as grasslands and scrub meet deciduous forests are usually inhabited. It can be found at sea level but is usually confined to the foothills and lower belts of mountain ranges, though has been found up to 3,000 m (9,800 ft) above sea level.[9] It colonizes riparian thickets along the banks of lakes and rivers, as well as human-cultivated areas (abandoned gardens, orchards, vineyards, olive groves and edges of fields). The shrew, however, avoids intensively cultivated areas, as well as dense forests and sand dunes. It is poorly adapted to digging burrows, so arranges its nests in various natural shelters, crevices and others' uninhabited burrows. They frequent rocks, boulders, stone walls and ruins, darting quickly in and out between them
Because of its high ratio of surface area to body volume, the Etruscan shrew has an extremely fast metabolism and must eat 1.5–2.0 times its body weight in food per day. It feeds mostly on various invertebrates, including insects, larvae and earthworms, as well as the young of amphibians, lizards and rodents, and can hunt prey of nearly the same body size as itself. It prefers species with a soft, thin exoskeleton, so it avoids ants when given a choice. Grasshoppers, where common, are often regular prey. It kills large prey by a bite to the head and eats it immediately, but takes small insects back to its nest. When hunting, the Etruscan shrew mostly relies on its sense of touch rather than vision, and may even run into its food at night.
The largest threat to Etruscan shrews originates from human activities, particularly destruction of their nesting grounds and habitats as a result of farming. Etruscan shrews are also sensitive to weather changes, such as cold winters and dry periods. Major predators are birds of prey, especially owls.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Etruscan_shrew
Photos by George Konstantinou
Common prawn - Palaemon serratus - Cyprus
Family: Palaemonidae
Palaemon serratus, also called the common prawn, is a species of shrimp found in the Atlantic Ocean from Denmark to Mauritania, and in the Mediterranean Sea and Black SeaIndividuals live for 3–5 years in groups in rocky crevices at depths of up to 40 metres (130 ft). Females grow faster than males, and the population is highly seasonal, with a pronounced peak in the autumn. They are preyed upon by a variety of fish, including species of Mullidae, Moronidae, Sparidae and Batrachoididae
P. serratus may be distinguished from other species of shrimp by the rostrum, which curves upwards, is bifurcated at the tip and has 6–7 along its upper edge, and 4–5 teeth on the lower edge. Other speciesmay have a slightly curved rostrum, but then the teeth on its dorsal surface continue into the distal third, which is untoothed in P. serratus. P. serratus is pinkish brown, with reddish patterns, and is typically 100 millimetres (3.9 in) long, making it the largest of the native shrimp and prawns around the British Isles.
P. serratus is one of the few invertebrates to have its hearing studied in detail; it is sensitive to frequencies between 100 Hz and 3 kHz, with an acuity similar to that of generalist fish. While the hearing range of a P. serratus individual changes as it grows, all are capable of hearing tones at 500 HzA small commercial fishery exists for P. serratus on the west coast of Great Britain, chiefly in West Wales (Cemaes Head to the Llŷn Peninsula), but extending increasingly far north to include parts of Scotland. In Ireland, fishing for P. serratus began at Baltimore, County Cork in the 1970s and subsequently expanded. A peak landing of 548 t was recorded in 1999, and four counties account for over 90% of the catch — Galway, Kerry, Cork and Waterford. There is now concern that the current levels of exploitation may represent overfishing, and measures are being considered to limit the catch, such as a minimum landing size.
From https://en.wikipedia.org/wiki/Palaemon_serratus
Underwater photos by Kostas Aristeidou
Tuesday 26 December 2017
Pyrosoma atlanticum. - Cyprus
Pyrosoma atlanticum is a pelagic species of marine colonial tunicate in the class Thaliacea found in temperate waters worldwide. The name of the genus comes from the Greek words pyros meaning 'fire' and soma meaning 'body', referring to the bright bioluminescence sometimes emitted. The specific epithet atlanticum refers to the Atlantic Ocean, from where the first specimen of the species was collected for scientific description; it was described in 1804 by François Péron, a French naturalist.
A colony of P. atlanticum is cylindrical and can grow up to 60 cm (2 ft) long and 4–6 cm wide. The constituent zooids form a rigid tube, which may be pale pink, yellowish, or bluish. One end of the tube is narrower and is closed, while the other is open and has a strong diaphragm. The outer surface or test is gelatinised and dimpled with backward-pointing, blunt processes. The individual zooids are up to 8.5 mm (0.3 in) long and have a broad, rounded branchial sac with gill slits. Along the side of the branchial sac runs the endostyle, which produces mucus filters. Water is moved through the gill slits into the centre of the cylinder by cilia pulsating rhythmically. Plankton and other food particles are caught in mucus filters in the processes as the colony is propelled through the water. P. atlanticum is bioluminescent and can generate a brilliant blue-green light when stimulated.
P. atlanticum is found in temperate waters in all the world's oceans, usually between 50°N and 50°S. It is most plentiful at depths below 250 m (800 ft).[4] Colonies are pelagic and move through the water column. They undergo a large diurnal migration, rising toward the surface in the evening and descending around dawn. Large colonies may rise through a vertical distance of 760 m (2,500 ft) daily, and even small colonies a few millimetres long can cover vertical distances of 90 m (300 ft)A study in the Indian Ocean comparing different zooplankton organisms found that colonies of P. atlanticum were the most efficient grazers of particles above 10 µm in diameter, catching a higher proportion of the particles than other grazers. This implies the species uses high biomass intake as a strategy, rather than investing in energy-conservation mechanisms.
Growth occurs by new rings of zooids being budded off around the edge of the elongating colony. A pair of luminescent organs is on either side of the inlet siphon of each zooid. When stimulated, these turn on and off, causing rhythmic flashing. No neural pathway runs between the zooids, but each responds to the light produced by other individuals, and even by light from other nearby colonies
Pyrosomes, genus Pyrosoma, are free-floating colonial tunicates that live usually in the upper layers of the open ocean in warm seas, although some may be found at greater depths. Pyrosomes are cylindrical or cone-shaped colonies made up of hundreds to thousands of individuals, known as zooids. Colonies range in size from less than one centimeter to several metres in length. They are commonly called "sea pickles.
Each zooid is a few millimetres in size, but is embedded in a common gelatinous tunic that joins all of the individuals. Each zooid opens both to the inside and outside of the "tube", drawing in ocean water from the outside to its internal filtering mesh called the branchial basket, extracting the microscopic plant cells on which it feeds, and then expelling the filtered water to the inside of the cylinder of the colony. The colony is bumpy on the outside, each bump representing a single zooid, but nearly smooth, though perforated with holes for each zooid, on the inside.
Pyrosomes are planktonic, which means their movements are largely controlled by currents, tides, and waves in the oceans. On a smaller scale, however, each colony can move itself slowly by the process of jet propulsion, created by the coordinated beating of cilia in the branchial baskets of all the zooids, which also create feeding currents.
Pyrosomes are brightly bioluminescent, flashing a pale blue-green light that can be seen for many tens of metres. The name Pyrosoma comes from the Greek (pyro = "fire", soma = "body"). Pyrosomes are closely related to salps, and are sometimes called "fire salps". Sailors on the ocean occasionally observe calm seas containing many pyrosomes, all luminescing on a dark night.
Although many planktonic organisms are bioluminescent, pyrosome bioluminescence is unusual in its brilliance and sustained light emission,[3] and evoked the following comment when seen by scientist T.H. Huxley at sea:
"I have just watched the moon set in all her glory, and looked at those lesser moons, the beautiful Pyrosoma, shining like white-hot cylinders in the water" (T.H. Huxley, 1849)
Pyrosomes often exhibit waves of light passing back and forth through the colony, as each individual zooid detects light and then emits light in response. Each zooid contains a pair of light organs located near the outside surface of the tunic, which are packed with luminescent organelles that may be intracellular bioluminescent bacteria. The waves of bioluminescence that move within a colony are apparently not propagated by neurons, but by a photic stimulation process. Flashing zooids not only stimulate other zooids within the colony to bioluminesce, but nearby colonies will also display bioluminescence in response. Colonies will bioluminesce in response to mechanical stimulation (touch), as well as to light
In 2017, pyrosomes were observed to have spread in unprecedented numbers along the Pacific coast of North America as far north as Alaska. The causes remain unknown, but one hypothesis is that this bloom may have resulted in part from unusually warm water along the coast over several preceding years. Scientists were concerned that should there be a massive die-off of the pyrosomes, it could create a huge dead zone as the decomposition of their bodies consumed much of the oxygen dissolved in the surrounding seawater
From https://en.wikipedia.org/wiki/Pyrosome
Photos by Costas Constantinou
Η αλυκή Λάρνακας τότε και σήμερα - Αναγκαία μέτρα προστασίας (Web TV) - Του Γιώργου Κωνσταντίνου - Εφημερίδα πολίτης 24/12/2017
See also
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, 24.12.2017
Κείμενο, φωτογραφίες του Γιώργου Κωνσταντίνου
Η αλυκή Λάρνακας βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της πόλης της Λάρνακας και είναι μια από τις δύο αλυκές που έχουμε στον τόπο μας και ένας από τους πιο σημαντικούς υδροβιότοπους της Κύπρου. Είναι ένα σύμπλεγμα τεσσάρων λιμνών, την μεγάλη αλυκή, την λίμνη Ορφανή, την λίμνη Σορός, την λίμνη Σπύρος και μια μικρή λίμνη που βρίσκεται εντός του αεροδρομίου.
Η αλυκή θεωρείται ως υδροβιότοπος διεθνούς σημασίας και προστατεύεται από τη σύμβαση Ραμσάρ από το 2001, ενώ έχει χαρακτηριστεί ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας από το 2005 όπου η αλυκή της Λάρνακας έγινε ο 1081ος υδροβιότοπος διεθνούς σημασίας.
Η κύρια εισροή νερού γίνεται από τη βροχόπτωση και από τη διείσδυση θαλάσσιου νερού υπογείως, καθώς η αλυκή είναι πιο χαμηλά από την στάθμη της θάλασσας. Πρόκειται για αβαθή λίμνη. Νερό σε αυτή υπάρχει από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο όταν εξατμίζεται αφήνοντας πίσω του το αλάτι με την αλυκή να φαίνεται σαν χιονισμένο τοπίο.
Τους προηγούμενους αιώνες
Παλαιότερα η περιοχή της αλυκής ήταν ενωμένη με την θάλασσα σχηματίζοντας ένα κόλπο που χρησιμοποιείτο τους προηγουμένους αιώνες ως λιμάνι. Έχουν βρεθεί μέσα στην αλυκή αρκετές πέτρινες άγκυρες της ύστερης εποχής του Χαλκού και αυτό αποδεικνύει την ύπαρξη λιμανιού που χρησιμοποιείτο για το εμπόριο κυρίως του χαλκού καθώς και για την μετακίνηση. Επίσης τα απολιθώματα διαφόρων θαλάσσιων ειδών που βρήκαμε περιμετρικά της αλυκής (καβούρια, αχινοί, κοχύλια) είναι είδη που ζουν μόνο σε ανοικτή θάλασσα. Γύρω από την αλυκή βρέθηκαν και πολλοί αρχαίοι οικισμοί.
Σιγά σιγά με το πέρασμα των αιώνων το στόμιο του λιμανιού αποκλείστηκε και το λιμάνι μετατράπηκε σε λιμνοθάλασσα και στην αλυκή που ξέρουμε σήμερα, και απετέλεσε για αιώνες μια σημαντική πηγή άλατος για τους κατοίκους της Κύπρου. Το αλάτι ήταν ένα πολύ σημαντικό εξαγωγικό προϊόν της Κύπρου στην Ενετοκρατία και Τουρκοκρατία. Κατά την Αγγλοκρατία το χρησιμοποιούσαν μόνο για ντόπια κατανάλωση. Η συλλογή του άλατος γινόταν κατά τον μήνα Αύγουστο με εργάτες οι οποίοι γέμιζαν με άλας μεγάλα καλάθια και με την χρήση γαϊδουριών το μετέφεραν στην όχθη της αλυκής και αργότερα με μικρά συρόμενα βαγόνια τοποθετώντας το αλάτι σε σχήμα πυραμίδας. Η εξόρυξη άλατος συνεχίστηκε μέχρι την δεκαετία του 80.
Πάπιες στην αλυκή Λάρνακας.
.png)
Η αλυκή της Λάρνακας είναι παγκοσμίως γνωστή για τα χιλιάδες φλαμίνγκο Greater Flamingo (Phoenicopterus roseus) που την επισκέπτονται κατά τους χειμερινούς μήνες προσφέροντας ένα εντυπωσιακό θέαμα. Στην Κύπρο καταφθάνουν σε μεγάλα κοπάδια τον χειμώνα λόγω του ότι στις βόρειες χώρες που ήταν προηγουμένως επικρατεί βαρυχειμωνιά. Τα φλαμίνγκο χρησιμοποιούν κατά χιλιάδες την αλυκή ως σταθμό για ξεκούραση και τροφή και μετά συνεχίζουν το ταξίδι τους προς την Αφρική. Μερικές χιλιάδες όμως μένουν και ξεχειμωνιάζουν εδώ αν βρουν ιδανικές συνθήκες νερού και τροφής. Χιλιάδες άλλα πουλιά επίσης βρίσκουν καταφύγιο στην αλυκή όπως πάπιες, χήνες, γλάροι, γλαρόνια, καλαμοκάνες, πελλοκατερίνες και πολλά άλλα παρυδάτια πουλιά που προστατεύονται από διεθνείς νομοθεσίες.
Κύρια τροφή των φλαμίνγκο άλλα και των άλλων υδρόβιων πουλιών αποτελούν τα 2 είδη γαρίδας που ζουν και αναπαράγονται στις αλυκές, την Αρτέμια (Artemia salina) και την Brachianella spinosa. Η Αρτέμια αναπαράγεται στην μεγάλη αλυκή που έχει και την μεγαλύτερη αλμυρότητα, ενώ η Brachianella spinosa αναπαράγεται στις άλλες λίμνες με την λιγότερη αλμυρότητα.
Η Αρτέμια εκκολάπτεται μετά την πρώτη εισροή νερού στην αλυκή από την βροχόπτωση κατά τους μήνες Νοέμβριο η Δεκέμβριο και τρέφεται με ένα μονοκύτταρο είδος φυκιού. Όταν στην αλυκή αρχίζει το νερό να λιγοστεύει λόγω εξάτμισης η αλμυρότητα του νερού αυξάνεται και οι γαρίδες αρχίζουν να γεννούν τα αυγά τους. Τα αυγά είναι πολύ ανθεκτικά και επιβιώνουν μέσα στο αλάτι καθώς και τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού όταν η αλυκή αποξηραθεί. Παραμένουν εκεί περιμένοντας την πρώτη εισροή νερού για να εκκολαφθούν. Το καλοκαίρι που η λίμνη είναι αποξηραμένη μπορούμε να δούμε περιμετρικά της λίμνης κάτι που μοιάζει με ροζ δαντέλλα. Πρόκειται για τα αυγά της Αρτέμιας που τσαλαπατά και καταστρέφει ο κόσμος που περπατά ανεξέλεγκτα περιμετρικά της αλυκής. Πρόκειται για ένα πολύ λεπτό οικοσύστημα που όταν διαταραχθεί θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα στην τροφική αλυσίδα.
Το λεπτό οικοσύστημα
Οι κίνδυνοι που μπορούν να επηρεάσουν αυτό το λεπτό οικοσύστημα είναι πολλοί. Τα λιπάσματα που χρησιμοποιούν οι γεωργοί στα γειτονικά χωράφια μπορούν να μεταφερθούν μέσω όμβριων υδάτων στην λίμνη μολύνοντας την ευάλωτη της πανίδα. Τοξικά σκουπίδια μπορεί να πεταχτούν από ασυνείδητους μέσα στους χείμαρρους που τροφοδοτούν την αλυκή με νερό.
Παλιά λειτουργούσε σκοπευτήριο μέσα στην αλυκή και μόλυνε την λίμνη με μόλυβδο από τα σκάγια, με αποτέλεσμα το θάνατο αρκετών φλαμίνγκο. Επίσης σε μερικά σημεία της αλυκής επιτρεπόταν το κυνήγι. Όλα αυτά τώρα ευτυχώς έχουν διορθωθεί αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν.
Ένα από τα πολλά προβλήματα είναι η μεγάλη ενόχληση που δέχονται τα πουλιά καθώς ο κόσμος πηγαίνει κατά χιλιάδες να δει τα φλαμίνγκο, πολλοί χωρίς να το θέλουν λόγω άγνοιας, προσπαθούν να βγάλουν μια καλή, κοντινή φωτογραφία, μπαίνουν ακόμα και μέσα στο νερό ή πετούν τα γνωστά τηλεκατευθυνόμενα ελικόπτερα με κάμερα (Drones) με αποτέλεσμα να πανικοβάλλουν τα πουλιά. Τα φλαμίνγκο τρέφονται συνήθως στις όχθες της αλυκής διότι οι πολλές γαρίδες βρίσκονται εκεί, παρενοχλώντας τα πουλιά τα αναγκάζουν να πάνε στο κέντρο της λίμνης με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τραφούν. Πολλοί παίρνουν βόλτα τους σκύλους τους και τους αφήνουν να μπαίνουν μέσα στο νερό τρομάζοντας τα πουλιά.
Η περιοχή του τεμένους της Χαλά Σουλτάν
Ο κόσμος, δεν φταίει διότι πάντα υπάρχουν αυτοί που ενθουσιάζονται και θέλουν να πάνε πιο κοντά να δουν τα πουλιά, και αυτό θα γίνεται πάντα. Οι αρμόδιες υπηρεσίες πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να τοποθετήσουν παντού ενημερωτικές πινακίδες και να περιφράξουν την αλυκή. Ναι, είναι πολύ μεγάλη έκταση και το έργο πολυδάπανο, μπορεί όμως να γίνει μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων LIFE όπως έγινε και με την λίμνη της Ορόκλινης. Να κατασκευαστούν μερικές νησίδες μέσα στην αλυκή για σκοπούς ξεκούρασης και ασφαλή αναπαραγωγή διαφόρων ειδών πουλιών που φωλιάζουν εκεί. Επίσης δημιουργία δασυλλίων περιμετρικά της αλυκής.
Η περιοχή του τεμένους της Χαλά Σουλτάν που συνορεύει με την αλυκή έχει γεμίσει από αμέτρητους αδέσποτους γάτους καθώς όποιος δεν θέλει τον γάτο του τον ξεφορτώνεται εκεί, με αποτέλεσμα αυτοί οι γάτοι να καταστρέφουν τις φωλιές των πουλιών που φωλιάζουν στις όχθες της αλυκής αλλά και την πανίδα της ευρύτερης περιοχής.
Εκατοντάδες είναι οι ξένοι και ντόπιοι παρατηρητές πτηνών που επισκέπτονται την αλυκή και θα έπρεπε να γίνουν μερικά παρατηρητήρια πτηνών για να τους εξυπηρετούμε. Υπάρχει ένα παρατηρητήριο πτηνών αλλά όχι στο σωστό μέρος. Αυτού του είδους τουρισμός έχει αρχίσει να αυξάνεται στην Κύπρο και δεν πρέπει να τον αγνοούμε.
Η αλυκή λάρνακας αποτελεί μια από τις φυσικές κληρονομίες μας και είμαστε υπόχρεοι να την προστατεύσουμε ως κόρην οφθαλμού συμβάλλοντας έτσι στην διατήρηση της άγριας ζωής στον πλανήτη μας.
Μετά τις τελευταίες βροχές η αλυκή έπιασε αρκετό νερό και τα πρώτα φλαμίνγκο έφτασαν και αναμένονται και άλλα μέχρι τον Ιανουάριο. Μπορούμε να τα δούμε χωρίς να κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο, μιας και ο δρόμος είναι δίπλα από την αλυκή. Ας τα απολαύσουμε και φέτος δείχνοντας περισσότερο σεβασμό προς αυτά τα υπέροχα πουλιά.
Πηγή: http://politis.com.cy/article/i-aliki-larnakas-tote-ke-simera---anagkea-metra-prostasias-web-tv
Η πόλη της Λάρνακας και η αντανάκλασή της στην αλυκή.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας.
Η αλυκή Λάρνακας βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της πόλης της Λάρνακας και είναι μια από τις δύο αλυκές που έχουμε στον τόπο μας και ένας από τους πιο σημαντικούς υδροβιότοπους της Κύπρου. Είναι ένα σύμπλεγμα τεσσάρων λιμνών, την μεγάλη αλυκή, την λίμνη Ορφανή, την λίμνη Σορός, την λίμνη Σπύρος και μια μικρή λίμνη που βρίσκεται εντός του αεροδρομίου.
Η αλυκή θεωρείται ως υδροβιότοπος διεθνούς σημασίας και προστατεύεται από τη σύμβαση Ραμσάρ από το 2001, ενώ έχει χαρακτηριστεί ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας από το 2005 όπου η αλυκή της Λάρνακας έγινε ο 1081ος υδροβιότοπος διεθνούς σημασίας.
Η κύρια εισροή νερού γίνεται από τη βροχόπτωση και από τη διείσδυση θαλάσσιου νερού υπογείως, καθώς η αλυκή είναι πιο χαμηλά από την στάθμη της θάλασσας. Πρόκειται για αβαθή λίμνη. Νερό σε αυτή υπάρχει από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο όταν εξατμίζεται αφήνοντας πίσω του το αλάτι με την αλυκή να φαίνεται σαν χιονισμένο τοπίο.
Τους προηγούμενους αιώνες
Παλαιότερα η περιοχή της αλυκής ήταν ενωμένη με την θάλασσα σχηματίζοντας ένα κόλπο που χρησιμοποιείτο τους προηγουμένους αιώνες ως λιμάνι. Έχουν βρεθεί μέσα στην αλυκή αρκετές πέτρινες άγκυρες της ύστερης εποχής του Χαλκού και αυτό αποδεικνύει την ύπαρξη λιμανιού που χρησιμοποιείτο για το εμπόριο κυρίως του χαλκού καθώς και για την μετακίνηση. Επίσης τα απολιθώματα διαφόρων θαλάσσιων ειδών που βρήκαμε περιμετρικά της αλυκής (καβούρια, αχινοί, κοχύλια) είναι είδη που ζουν μόνο σε ανοικτή θάλασσα. Γύρω από την αλυκή βρέθηκαν και πολλοί αρχαίοι οικισμοί.
Σιγά σιγά με το πέρασμα των αιώνων το στόμιο του λιμανιού αποκλείστηκε και το λιμάνι μετατράπηκε σε λιμνοθάλασσα και στην αλυκή που ξέρουμε σήμερα, και απετέλεσε για αιώνες μια σημαντική πηγή άλατος για τους κατοίκους της Κύπρου. Το αλάτι ήταν ένα πολύ σημαντικό εξαγωγικό προϊόν της Κύπρου στην Ενετοκρατία και Τουρκοκρατία. Κατά την Αγγλοκρατία το χρησιμοποιούσαν μόνο για ντόπια κατανάλωση. Η συλλογή του άλατος γινόταν κατά τον μήνα Αύγουστο με εργάτες οι οποίοι γέμιζαν με άλας μεγάλα καλάθια και με την χρήση γαϊδουριών το μετέφεραν στην όχθη της αλυκής και αργότερα με μικρά συρόμενα βαγόνια τοποθετώντας το αλάτι σε σχήμα πυραμίδας. Η εξόρυξη άλατος συνεχίστηκε μέχρι την δεκαετία του 80.
Η αλυκή Λάρνακας
.png)
Η Αλυκή
Λάρνακας το καλοκαίρι 30/8/2011
Χιλιάδες φλαμίνγκο
Κύρια τροφή των φλαμίνγκο άλλα και των άλλων υδρόβιων πουλιών αποτελούν τα 2 είδη γαρίδας που ζουν και αναπαράγονται στις αλυκές, την Αρτέμια (Artemia salina) και την Brachianella spinosa. Η Αρτέμια αναπαράγεται στην μεγάλη αλυκή που έχει και την μεγαλύτερη αλμυρότητα, ενώ η Brachianella spinosa αναπαράγεται στις άλλες λίμνες με την λιγότερη αλμυρότητα.
Η Αρτέμια εκκολάπτεται μετά την πρώτη εισροή νερού στην αλυκή από την βροχόπτωση κατά τους μήνες Νοέμβριο η Δεκέμβριο και τρέφεται με ένα μονοκύτταρο είδος φυκιού. Όταν στην αλυκή αρχίζει το νερό να λιγοστεύει λόγω εξάτμισης η αλμυρότητα του νερού αυξάνεται και οι γαρίδες αρχίζουν να γεννούν τα αυγά τους. Τα αυγά είναι πολύ ανθεκτικά και επιβιώνουν μέσα στο αλάτι καθώς και τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού όταν η αλυκή αποξηραθεί. Παραμένουν εκεί περιμένοντας την πρώτη εισροή νερού για να εκκολαφθούν. Το καλοκαίρι που η λίμνη είναι αποξηραμένη μπορούμε να δούμε περιμετρικά της λίμνης κάτι που μοιάζει με ροζ δαντέλλα. Πρόκειται για τα αυγά της Αρτέμιας που τσαλαπατά και καταστρέφει ο κόσμος που περπατά ανεξέλεγκτα περιμετρικά της αλυκής. Πρόκειται για ένα πολύ λεπτό οικοσύστημα που όταν διαταραχθεί θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα στην τροφική αλυσίδα.
Το λεπτό οικοσύστημα
Οι κίνδυνοι που μπορούν να επηρεάσουν αυτό το λεπτό οικοσύστημα είναι πολλοί. Τα λιπάσματα που χρησιμοποιούν οι γεωργοί στα γειτονικά χωράφια μπορούν να μεταφερθούν μέσω όμβριων υδάτων στην λίμνη μολύνοντας την ευάλωτη της πανίδα. Τοξικά σκουπίδια μπορεί να πεταχτούν από ασυνείδητους μέσα στους χείμαρρους που τροφοδοτούν την αλυκή με νερό.
Παλιά λειτουργούσε σκοπευτήριο μέσα στην αλυκή και μόλυνε την λίμνη με μόλυβδο από τα σκάγια, με αποτέλεσμα το θάνατο αρκετών φλαμίνγκο. Επίσης σε μερικά σημεία της αλυκής επιτρεπόταν το κυνήγι. Όλα αυτά τώρα ευτυχώς έχουν διορθωθεί αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν.
Ένα από τα πολλά προβλήματα είναι η μεγάλη ενόχληση που δέχονται τα πουλιά καθώς ο κόσμος πηγαίνει κατά χιλιάδες να δει τα φλαμίνγκο, πολλοί χωρίς να το θέλουν λόγω άγνοιας, προσπαθούν να βγάλουν μια καλή, κοντινή φωτογραφία, μπαίνουν ακόμα και μέσα στο νερό ή πετούν τα γνωστά τηλεκατευθυνόμενα ελικόπτερα με κάμερα (Drones) με αποτέλεσμα να πανικοβάλλουν τα πουλιά. Τα φλαμίνγκο τρέφονται συνήθως στις όχθες της αλυκής διότι οι πολλές γαρίδες βρίσκονται εκεί, παρενοχλώντας τα πουλιά τα αναγκάζουν να πάνε στο κέντρο της λίμνης με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τραφούν. Πολλοί παίρνουν βόλτα τους σκύλους τους και τους αφήνουν να μπαίνουν μέσα στο νερό τρομάζοντας τα πουλιά.
Η περιοχή του τεμένους της Χαλά Σουλτάν
Ο κόσμος, δεν φταίει διότι πάντα υπάρχουν αυτοί που ενθουσιάζονται και θέλουν να πάνε πιο κοντά να δουν τα πουλιά, και αυτό θα γίνεται πάντα. Οι αρμόδιες υπηρεσίες πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να τοποθετήσουν παντού ενημερωτικές πινακίδες και να περιφράξουν την αλυκή. Ναι, είναι πολύ μεγάλη έκταση και το έργο πολυδάπανο, μπορεί όμως να γίνει μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων LIFE όπως έγινε και με την λίμνη της Ορόκλινης. Να κατασκευαστούν μερικές νησίδες μέσα στην αλυκή για σκοπούς ξεκούρασης και ασφαλή αναπαραγωγή διαφόρων ειδών πουλιών που φωλιάζουν εκεί. Επίσης δημιουργία δασυλλίων περιμετρικά της αλυκής.
Η περιοχή του τεμένους της Χαλά Σουλτάν που συνορεύει με την αλυκή έχει γεμίσει από αμέτρητους αδέσποτους γάτους καθώς όποιος δεν θέλει τον γάτο του τον ξεφορτώνεται εκεί, με αποτέλεσμα αυτοί οι γάτοι να καταστρέφουν τις φωλιές των πουλιών που φωλιάζουν στις όχθες της αλυκής αλλά και την πανίδα της ευρύτερης περιοχής.
Εκατοντάδες είναι οι ξένοι και ντόπιοι παρατηρητές πτηνών που επισκέπτονται την αλυκή και θα έπρεπε να γίνουν μερικά παρατηρητήρια πτηνών για να τους εξυπηρετούμε. Υπάρχει ένα παρατηρητήριο πτηνών αλλά όχι στο σωστό μέρος. Αυτού του είδους τουρισμός έχει αρχίσει να αυξάνεται στην Κύπρο και δεν πρέπει να τον αγνοούμε.
Η αλυκή λάρνακας αποτελεί μια από τις φυσικές κληρονομίες μας και είμαστε υπόχρεοι να την προστατεύσουμε ως κόρην οφθαλμού συμβάλλοντας έτσι στην διατήρηση της άγριας ζωής στον πλανήτη μας.
Μετά τις τελευταίες βροχές η αλυκή έπιασε αρκετό νερό και τα πρώτα φλαμίνγκο έφτασαν και αναμένονται και άλλα μέχρι τον Ιανουάριο. Μπορούμε να τα δούμε χωρίς να κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο, μιας και ο δρόμος είναι δίπλα από την αλυκή. Ας τα απολαύσουμε και φέτος δείχνοντας περισσότερο σεβασμό προς αυτά τα υπέροχα πουλιά.
Πηγή: http://politis.com.cy/article/i-aliki-larnakas-tote-ke-simera---anagkea-metra-prostasias-web-tv
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας.
Sunday 24 December 2017
Onitis alexis ssp. septentrionalis BALTHASAR, 1942 - Dung beetle - Cyprus
Family: Scarabaeidae
Subfamily: Scarabaeinae
Distribution
Africa and the Mediterranean. Onitis alexis is broadly distributed from Spain and Syria, southward to South Africa. It is, however, largely absent from the heavily forested areas of western Africa (Krikken, 1977).
Life history
This species inhabits savannahs, grasslands, and pastures where they are most active at dusk and dawn. Adults show a preference for the dung of large herbivorous mammals. The species is recorded feeding on elephant, cattle, and buffalo droppings (Krikken, 1977). Male-female pairs dig a dung-lined tunnel under a dung source to an average depth of 17 cm (6.7 in). The burrow is then stocked with 150–200 grams of dung, which is made into multiple sausage-like shapes. One to four eggs are deposited into each dung-sausage (Edwards and Aschenborn, 1987). The egg to adult lifecycle can be completed in as little as two months in the summer, but it may require over a year if conditions are poor. In good habitat, there can be several generations per year (Tyndale-Biscoe, 1990). Larvae cannot survive cool, wet winters (Tyndale-Biscoe, 2006).
Photos at Akrotiri, 17. June. 2016, by Michael Hadjiconstantis.
Tuesday 19 December 2017
Ο κυπριακός Νυχτοπάππαρος στα όρια του αφανισμού (Web TV) - Του Γιώργου Κωνσταντίνου - Εφημερίδα πολίτης 17/12/2017
See also
Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο του Γιώργου Κωνσταντίνου
Ο Νυχτοπάππαρος η Νυχτοκόρακας με το επιστημονικό όνομα Egyptian fruit bat (Rousettus aegyptiacus) αποτελεί ένα από τα 30 θηλαστικά ζώα που συναντούμε στην Κύπρο και ένα από τα 19 είδη νυχτερίδων της Κύπρου. Είναι είδος Φρουτονυχτερίδας και ανήκει στην κατηγορία των μεγαχειρόπτερων. Είναι το μεγαλύτερο είδος νυχτερίδας που έχουμε στον τόπο μας με άνοιγμα πτερυγίων μέχρι 60 εκατοστά.
Η Κύπρος είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που φιλοξενεί αυτό το είδος νυχτερίδας. Την συναντούμε επίσης σε μερικές αφρικανικές χώρες, σε χώρες της Mέσης Aνατολής, Πακιστάν και Ινδία.
Είναι νυχτόβιο ζώο και το κορμί του καλύπτεται από τρίχες γκρίζου χρώματος και διαθέτουν πτέρυγες με δερμάτινες μεμβράνες για να μπορούν να πετούν, το κεφάλι του μοιάζει με νυφίτσα. Έχουν πολύ καλή όραση για να βλέπουν την νύχτα και δυνατά πόδια με μεγάλα νύχια για να μπορούν να γαντζώνονται στα δέντρα που τρέφονται, καθώς και στις οροφές των σπηλαίων όπου κρέμονται ανάποδα και κουρνιάζουν την μέρα. Την μέρα κουρνιάζει ομαδικά σε φυσικά σπήλαια , σε φαράγγια, σε σπήλαια παλαιών λατομείων και γαλαρίες παλαιών μεταλλείων. Στα σπήλαια παραμένουν ομαδικά κατά την διάρκεια τις μέρας η μια κολλητή πάνω στην άλλη για σκοπούς προστασίας και θερμότητας. Μόλις νυχτώσει βγαίνουν έξω προς αναζήτηση τροφής και επιστρέφουν ξανά πριν ξημερώσει.
Γεννά αργά την Άνοιξη ένα μικρό το οποίο παραμένει γαντζωμένο στο στήθος της μητέρας του όπου και θηλάζει μέχρι να μπορεί να γαντζώνεται μόνο του στην οροφή της σπηλιάς και μετά να πετά μόνο του. Η μητέρα μπορεί να πετά έχοντας το μικρό γαντζωμένο πάνω της.
Πολλές φορές μπορεί να εξαφανιστούν από ένα σπήλαιο στο οποίο ζουν και να επανεμφανιστούν σε μερικούς μήνες. Άγνωστο πού πάνε και γιατί.
Την νύχτα μπορούν να διανύσουν πολύ μεγάλες αποστάσεις αναζητώντας τροφή.
Είναι πολύ φιλικά ζώα και εξημερώνονται πολύ εύκολα, επίσης ζουν σε αιχμαλωσία και αναπαράγονται σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Υπάρχουν στον ζωολογικό κήπο στην Λεμεσό όπου αναπαράγονται με επιτυχία και τα μικρά απελευθερώνονται στο φυσικό τους περιβάλλον.
Τρέφεται αποκλειστικά με υπερώριμα φρούτα όπως σταφύλια, μέσπιλα, σύκα, φοινίκια, μήλα, μούρα, καρπούς του δέντρου μαυρομάτας, καρπούς φίκου και πολλά άλλα είδη φρούτων. Τρέφεται επίσης και με νέκταρ που παίρνει από διάφορα άνθη όπως άνθη αμυγδαλιάς και ευκαλύπτου.
Στο παρελθόν τα ζώα αυτά θεωρούνταν επιβλαβή για την γεωργία διότι τρέφονται με φρούτα και πίστευαν ότι κατέστρεφαν τις σοδιές όπου και καταπολεμήθηκαν άγρια. Ήταν ακόμα και επικηρυγμένο είδος ακόμα και από το κράτος που αγόραζε τα νεκρά ζώα. Δηλητηρίαζαν τα ζώα μέσα στις σπηλιές , τα ανάγκαζαν να βγουν έξω από τις σπηλιές και τα πυροβολούσαν σκοτώνοντας τα κατά εκατοντάδες και αυτό δυστυχώς συμβαίνει και μέχρι σήμερα από μερικούς ασυνείδητους κυνηγούς που το κάνουν για διασκέδαση.
Στην πραγματικότητα τα ζώα αυτά τρέφονται μόνο με υπερώριμα φρούτα τα οποία είναι άχρηστα για τους γεωργούς καθώς τα υπερώριμα φρούτα δεν είναι εμπορεύσιμα. Ο νυχτοπάππαρος διαλέγει τα υπερώριμα φρούτα διότι είναι μαλακά και έχουν αρκετό χυμό, μασά το φρούτο και καταπίνει μόνο τον χυμό ενώ το υπόλοιπο το φτύνει. Μπορεί να κάνει και μερικές ζημίες άλλα επειδή ενοχλεί τον άνθρωπο πρέπει να το εξαφανίσουμε;
Είναι από τα ωφέλιμα ζώα διότι πολλές φορές μεταφέρουν το φρούτο μαζί με τους σπόρους του μακριά από το δέντρο για να το φάνε και με αυτό τον τρόπο βοηθούν στην διασπορά πολλών δασικών ειδών. Στην είσοδο πολλών σπηλιών βλέπουμε να υπάρχουν συκιές και η ύπαρξη τους οφείλεται στην δραστηριότητα των ζώων αυτών. Επίσης διαλέγοντας μόνο τα υπερώριμα φρούτα καταστρέφουν και τις κάμπιες πολλών βλαβερών εντόμων όπως την μεσογειακή μύγα.
Σήμερα ο κυπριακός πληθυσμός του νυχτοπάππαρου βρίσκεται στα όρια αφανισμού καθώς υπολογίζεται ότι έχουν απομείνει μόνο χίλια άτομα και συνεχώς ο αριθμός αυτός μειώνεται. Η μείωσή αυτή οφείλεται στην καταστροφή των βιότοπων του ζώου αυτού, η παράνομη καταπολέμηση και ενόχληση του, τα φυτοφάρμακα καθώς και η έλλειψη τροφής λόγω της εγκατάλειψης πολλών καλλιεργειών όπως των σταφυλιών.
Τα δίχτυα λαθροθήρων που στήνονται σε περιβόλια για παράνομη παγίδευση πτηνών αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για τον νυχτοπάππαρο καθώς τα ζώα αυτά πιάνονται την νύχτα μέσα στα δίχτυα. Κάποιος κάποτε βρήκε σε ένα περιβόλι ένα τέτοιο δίχτυ με 16 νυχτοπάππαρους πιασμένους πάνω, σε άθλια κατάσταση και μου το έφερε. Με πολλή δυσκολία και πολλή κόπο κατάφερα να τους βγάλω από το δίχτυ. Προσπάθησα να τους απελευθερώσω την νύχτα σε κατάλληλή περιοχή άλλα αρκετοί από αυτούς ήταν τραυματισμένοι από τα δίχτυα και δεν μπορούσαν να πετάξουν. Τους έβαλα σε ένα μεγάλο κλουβί μέχρι να θεραπευτούν. Ήταν πολύ φιλικά ζώα και μου έκανε εντύπωση το ότι από την πρώτη μέρα έτρωγαν από το χέρι μου. Σε μερικές βδομάδες αποθεραπεύτηκαν, έμπαινα στο κλουβί με φρούτο και αυτά πετούσαν και κάθονταν στο χέρι μου και έτρωγαν.
Μεταξύ τους υπήρχε ένας ολόασπρος με κατακόκκινά μάτια που έπασχε από αλμπινισμό. Όταν έδειξα μια φωτογραφία του σε Τσέχους επιστήμονες που μελετούν τα ζώα αυτά σε όλες τις χώρες που υπάρχουν, έμειναν έκπληκτοι και μου είπαν ότι έχουν δει πολλές χιλιάδες από αυτά τα ζώα άλλα ποτέ κάτι τέτοιο.
Σπάνιο άτομο με αλμπινισμό.
Επίσης έχω δει αρκετές φορές νεκρά ζώα να κρέμονται από ηλεκτροφόρα σύρματα, ο θάνατος τους οφείλετε στο ότι τα ζώα κάθονται στο σύρμα ανάποδα, και λόγω μεγέθους αγγίξουν και το δεύτερο σύρμα με αποτέλεσμα να παθαίνουν ηλεκτροπληξία.
Σήμερα πρόκειται για αυστηρά προστατευόμενο είδος στην Κύπρο όπως και όλα τα είδη νυχτερίδων της Κύπρου με νομοθεσία (Ο περί προστασίας και διατήρησης της άγριας ζωής νόμος του 2003). Επίσης όλα τα είδη νυχτερίδων προστατεύονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την Οδηγία των Οικοτόπων 92/43/ΕΟΚ.
Έχουν ληφθεί από το κράτος διάφορα μέτρα προστασίας των ζώων αυτών όπως δημιουργία μερικών φυτειών από δασικά είδη με τα οποία τρέφονται και τοποθέτησει ειδικών κάγκελων σε μερικές σπηλιές. Αυτά τα μέτρα δεν είναι όμως αρκετά, πρέπει να γίνει μια ενημέρωση στον κόσμο κυρίως της υπαίθρου , να περιφραχτούν οι σπηλιές που συχνάζουν τα ζώα αυτά να τοποθετηθούν ενημερωτικές πινακίδες που να αποτρέπουν τον οποιοδήποτε να εισέρχεται μέσα. Οι σπηλιές που απέμειναν με τα ζώα αυτά είναι ελάχιστες, και είναι ξέφραγα αμπέλια για τον οποιονδήποτε και μπορούν να προστατευθούνε με πολύ λίγα έξοδα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας.
Ο Νυχτοπάππαρος η Νυχτοκόρακας με το επιστημονικό όνομα Egyptian fruit bat (Rousettus aegyptiacus) αποτελεί ένα από τα 30 θηλαστικά ζώα που συναντούμε στην Κύπρο και ένα από τα 19 είδη νυχτερίδων της Κύπρου. Είναι είδος Φρουτονυχτερίδας και ανήκει στην κατηγορία των μεγαχειρόπτερων. Είναι το μεγαλύτερο είδος νυχτερίδας που έχουμε στον τόπο μας με άνοιγμα πτερυγίων μέχρι 60 εκατοστά.
Η Κύπρος είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που φιλοξενεί αυτό το είδος νυχτερίδας. Την συναντούμε επίσης σε μερικές αφρικανικές χώρες, σε χώρες της Mέσης Aνατολής, Πακιστάν και Ινδία.
Είναι νυχτόβιο ζώο και το κορμί του καλύπτεται από τρίχες γκρίζου χρώματος και διαθέτουν πτέρυγες με δερμάτινες μεμβράνες για να μπορούν να πετούν, το κεφάλι του μοιάζει με νυφίτσα. Έχουν πολύ καλή όραση για να βλέπουν την νύχτα και δυνατά πόδια με μεγάλα νύχια για να μπορούν να γαντζώνονται στα δέντρα που τρέφονται, καθώς και στις οροφές των σπηλαίων όπου κρέμονται ανάποδα και κουρνιάζουν την μέρα. Την μέρα κουρνιάζει ομαδικά σε φυσικά σπήλαια , σε φαράγγια, σε σπήλαια παλαιών λατομείων και γαλαρίες παλαιών μεταλλείων. Στα σπήλαια παραμένουν ομαδικά κατά την διάρκεια τις μέρας η μια κολλητή πάνω στην άλλη για σκοπούς προστασίας και θερμότητας. Μόλις νυχτώσει βγαίνουν έξω προς αναζήτηση τροφής και επιστρέφουν ξανά πριν ξημερώσει.
Γεννά αργά την Άνοιξη ένα μικρό το οποίο παραμένει γαντζωμένο στο στήθος της μητέρας του όπου και θηλάζει μέχρι να μπορεί να γαντζώνεται μόνο του στην οροφή της σπηλιάς και μετά να πετά μόνο του. Η μητέρα μπορεί να πετά έχοντας το μικρό γαντζωμένο πάνω της.
Πολλές φορές μπορεί να εξαφανιστούν από ένα σπήλαιο στο οποίο ζουν και να επανεμφανιστούν σε μερικούς μήνες. Άγνωστο πού πάνε και γιατί.
Την νύχτα μπορούν να διανύσουν πολύ μεγάλες αποστάσεις αναζητώντας τροφή.
Είναι πολύ φιλικά ζώα και εξημερώνονται πολύ εύκολα, επίσης ζουν σε αιχμαλωσία και αναπαράγονται σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Υπάρχουν στον ζωολογικό κήπο στην Λεμεσό όπου αναπαράγονται με επιτυχία και τα μικρά απελευθερώνονται στο φυσικό τους περιβάλλον.
Τρέφεται αποκλειστικά με υπερώριμα φρούτα όπως σταφύλια, μέσπιλα, σύκα, φοινίκια, μήλα, μούρα, καρπούς του δέντρου μαυρομάτας, καρπούς φίκου και πολλά άλλα είδη φρούτων. Τρέφεται επίσης και με νέκταρ που παίρνει από διάφορα άνθη όπως άνθη αμυγδαλιάς και ευκαλύπτου.
Στο παρελθόν τα ζώα αυτά θεωρούνταν επιβλαβή για την γεωργία διότι τρέφονται με φρούτα και πίστευαν ότι κατέστρεφαν τις σοδιές όπου και καταπολεμήθηκαν άγρια. Ήταν ακόμα και επικηρυγμένο είδος ακόμα και από το κράτος που αγόραζε τα νεκρά ζώα. Δηλητηρίαζαν τα ζώα μέσα στις σπηλιές , τα ανάγκαζαν να βγουν έξω από τις σπηλιές και τα πυροβολούσαν σκοτώνοντας τα κατά εκατοντάδες και αυτό δυστυχώς συμβαίνει και μέχρι σήμερα από μερικούς ασυνείδητους κυνηγούς που το κάνουν για διασκέδαση.
Στην πραγματικότητα τα ζώα αυτά τρέφονται μόνο με υπερώριμα φρούτα τα οποία είναι άχρηστα για τους γεωργούς καθώς τα υπερώριμα φρούτα δεν είναι εμπορεύσιμα. Ο νυχτοπάππαρος διαλέγει τα υπερώριμα φρούτα διότι είναι μαλακά και έχουν αρκετό χυμό, μασά το φρούτο και καταπίνει μόνο τον χυμό ενώ το υπόλοιπο το φτύνει. Μπορεί να κάνει και μερικές ζημίες άλλα επειδή ενοχλεί τον άνθρωπο πρέπει να το εξαφανίσουμε;
Είναι από τα ωφέλιμα ζώα διότι πολλές φορές μεταφέρουν το φρούτο μαζί με τους σπόρους του μακριά από το δέντρο για να το φάνε και με αυτό τον τρόπο βοηθούν στην διασπορά πολλών δασικών ειδών. Στην είσοδο πολλών σπηλιών βλέπουμε να υπάρχουν συκιές και η ύπαρξη τους οφείλεται στην δραστηριότητα των ζώων αυτών. Επίσης διαλέγοντας μόνο τα υπερώριμα φρούτα καταστρέφουν και τις κάμπιες πολλών βλαβερών εντόμων όπως την μεσογειακή μύγα.
Σήμερα ο κυπριακός πληθυσμός του νυχτοπάππαρου βρίσκεται στα όρια αφανισμού καθώς υπολογίζεται ότι έχουν απομείνει μόνο χίλια άτομα και συνεχώς ο αριθμός αυτός μειώνεται. Η μείωσή αυτή οφείλεται στην καταστροφή των βιότοπων του ζώου αυτού, η παράνομη καταπολέμηση και ενόχληση του, τα φυτοφάρμακα καθώς και η έλλειψη τροφής λόγω της εγκατάλειψης πολλών καλλιεργειών όπως των σταφυλιών.
Τα δίχτυα λαθροθήρων που στήνονται σε περιβόλια για παράνομη παγίδευση πτηνών αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για τον νυχτοπάππαρο καθώς τα ζώα αυτά πιάνονται την νύχτα μέσα στα δίχτυα. Κάποιος κάποτε βρήκε σε ένα περιβόλι ένα τέτοιο δίχτυ με 16 νυχτοπάππαρους πιασμένους πάνω, σε άθλια κατάσταση και μου το έφερε. Με πολλή δυσκολία και πολλή κόπο κατάφερα να τους βγάλω από το δίχτυ. Προσπάθησα να τους απελευθερώσω την νύχτα σε κατάλληλή περιοχή άλλα αρκετοί από αυτούς ήταν τραυματισμένοι από τα δίχτυα και δεν μπορούσαν να πετάξουν. Τους έβαλα σε ένα μεγάλο κλουβί μέχρι να θεραπευτούν. Ήταν πολύ φιλικά ζώα και μου έκανε εντύπωση το ότι από την πρώτη μέρα έτρωγαν από το χέρι μου. Σε μερικές βδομάδες αποθεραπεύτηκαν, έμπαινα στο κλουβί με φρούτο και αυτά πετούσαν και κάθονταν στο χέρι μου και έτρωγαν.
Μεταξύ τους υπήρχε ένας ολόασπρος με κατακόκκινά μάτια που έπασχε από αλμπινισμό. Όταν έδειξα μια φωτογραφία του σε Τσέχους επιστήμονες που μελετούν τα ζώα αυτά σε όλες τις χώρες που υπάρχουν, έμειναν έκπληκτοι και μου είπαν ότι έχουν δει πολλές χιλιάδες από αυτά τα ζώα άλλα ποτέ κάτι τέτοιο.
Επίσης έχω δει αρκετές φορές νεκρά ζώα να κρέμονται από ηλεκτροφόρα σύρματα, ο θάνατος τους οφείλετε στο ότι τα ζώα κάθονται στο σύρμα ανάποδα, και λόγω μεγέθους αγγίξουν και το δεύτερο σύρμα με αποτέλεσμα να παθαίνουν ηλεκτροπληξία.
Σήμερα πρόκειται για αυστηρά προστατευόμενο είδος στην Κύπρο όπως και όλα τα είδη νυχτερίδων της Κύπρου με νομοθεσία (Ο περί προστασίας και διατήρησης της άγριας ζωής νόμος του 2003). Επίσης όλα τα είδη νυχτερίδων προστατεύονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την Οδηγία των Οικοτόπων 92/43/ΕΟΚ.
Έχουν ληφθεί από το κράτος διάφορα μέτρα προστασίας των ζώων αυτών όπως δημιουργία μερικών φυτειών από δασικά είδη με τα οποία τρέφονται και τοποθέτησει ειδικών κάγκελων σε μερικές σπηλιές. Αυτά τα μέτρα δεν είναι όμως αρκετά, πρέπει να γίνει μια ενημέρωση στον κόσμο κυρίως της υπαίθρου , να περιφραχτούν οι σπηλιές που συχνάζουν τα ζώα αυτά να τοποθετηθούν ενημερωτικές πινακίδες που να αποτρέπουν τον οποιοδήποτε να εισέρχεται μέσα. Οι σπηλιές που απέμειναν με τα ζώα αυτά είναι ελάχιστες, και είναι ξέφραγα αμπέλια για τον οποιονδήποτε και μπορούν να προστατευθούνε με πολύ λίγα έξοδα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1960 στη Λευκωσία και είναι φυσιοδίφης ερευνητής της κυπριακής βιοποικιλότητας. Φωτογράφος και κινηματογραφιστής αγρίας ζωής και πρόεδρος του συνδέσμου προστασίας φυσικής κληρονομίας και βιοποικιλότητας της Κύπρου. Με ακούραστη δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσον αφορά το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου μας.
Subscribe to:
Posts (Atom)